خودفراموشي و راه‌هاي درمان آن از ديدگاه قرآن و سنت
در اين پژوهش به مساله خود فراموشي و راه‌هاي درمان آن با توجه به آيات و روايات با شيوه نقلي پرداخته شده است. که هم به لحاظ اجتماعي و جامعه شناسي بين ديدگاه اسلام و ساير ديدگاه ها و هم فردي و اخلاقي از منظر آيات و روايات قابل بررسي است و بعد اخير در اين تحقيق لحاظ شده است. با توجه به آيه ۱۹ سوره حشر "لا تکونو کالذين نسوا الله فانساهم انفسهم"؛ "و نباشيد مانند کساني که خدا را فراموش کردند و خدا آنها را از يادشان برد." خود فراموشي يعني انسان ذات فطرت و اصل خود را که فقر و حاجت ذاتي به خداست از ياد برده و خود را مستقل در تاثير بداند و خويشتن را کمتر يا بيشتر از حد خود تصور کند. ابتدا انسان را به اصلي ترين توانايي که خدا در وجودش وديعه گذارده يعني خليفة اللهي متوجه ساخته و چگونگي رابطه اش با خويشتن را تبيين نموده ايم. بعد عوامل و زمينه هاي خود فراموشي چون جهل به فطرت و خدا فراموشي، شيطان، گناه و دنيا زدگي، اشاره شده که همگي به اصلي ترين علت يعني خدافراموشي بر مي گردد. در ادامه آثار و پيامدهايي مانند فسق و فجور و خروج از طاعت الهي، ظلم به نفس،خود باختگي و از بين رفتن کرامت انساني و دور شدن از رحمت الهي مطرح شده است و بالاخره راههايي براي درمان تحت عناوين علمي: خداشناسي، خودشناسي، معادشناسي، عملي: عبادي و اخلاقي،. عبادي: نماز و ذکر و ياد خدا (لساني - فلبي). اخلاقي: مراقبه و محاسبه نفس با استناد به آيات و روايات بيان شده است. تا با کسب معرفت، عقايد خود را تقويت و با ياد خدا و اقامه نماز و مراقبت و محاسبه نفس دچار خودفراموشي نشويم