محبت ومهربانی، امری عقلی و پسندیده خاص و عام است. همه ادیان الهی، بویژه دین اسلام، اهمیت ویژه ای برای این فضیلت قایل شده اند. مؤمنان واقعی و صاحبان اندیشه در هر عصر و نسلی کوشیده اند که وجود خویش را به این اخلاق نیکو آراسته نمایند.خداوند بهره مندان از حب الهی و محرومین از آن را با واژه های مختلفی استفاده کرده و معانی حب را می توان در ضد آن (بغض)معرفت پیدا کرد . اغلب تعاريف محبت در منابع تفسيري به سبب گستردگي مصاديق و مؤلفه‌هاي معنايي و نيز خلط ميان معاني مختلف آن، جامع و مانع نيستند.
اين پژوهش به روش توصيفي- تحليلي، به صورت تفسير قرآن به قرآن و با هدف بازشناسي دقيق يكي از مفاهيم كليدي قرآن، به بررسي مفهوم و مصاديق گوناگون محبت، نسبت آن با مفاهيم قرآني ديگري مانند بغض ،تقوا، ايمان و عمل صالح، حسنه، كفر، تكذيب آيات الهي، ظلم و تعدي از حدود الهي پرداخته است. بررسي آيات نشان مي‌دهد كه قرآن كريم با توجه به آشنايي كامل عرب عصر نزول با مفهوم محبت،آن را كه بيش‌تر در قلمرو روابط انساني به كار مي‌رفت، به حوزه معنايي نسبتاً جديدي آورده است. مفهوم ياد شده هر چند صبغه غالب اخلاقي دارد، امّا قلمرو معناي قرآني آن، افزون بر چارچوب كلّي اعتقادي، با ترسيم نظامي از ارزش‌هاي اساسي اسلام، كه در هم تنيده و تفكيك‌ناپذيرند، شاكله عاطفي، رفتاري و گفتاري مؤمنان را در حوزه‌هاي گوناگون ارتباط با خدا، خود، ديگران، دين و بيگانگان به تصوير كشيده است.