توجه به قرآن به اديان ابراهيمي و طرح بحث از آنها در سطحي گسترده از سويي و نياز فطري بشر به ارتباط با همنوع از ديگر س حاکي از ارزش شناخت شيوه هاي تعامل با پيروان ساير اديان ميباشد. در اين راستا قرآن کريم تلاش مينمايد زمينه تحقق امنيت جهاني را فراهم نمايد. در بعد اعتقادي با دعوت به اخذ مشترکات مسلمانان را به گفتگوي نيکو و جدال احسن با اهل کتاب فراميخواند انحرافات اعتقادي آنان را توضيح داده و آنان را به دين مبين اسلام تشويق مي نمايد. در بعد فقهي دو عامل تنبيهي و تشويقي داشته در جايي با پرداخت جزيه برخورد تنبيه و در جايي با حکم به طهارت و ازدواج و خوردن طعامشان برخورد تشويقي مينمايد.