موضوع بحث، جايگاه ارزشي دنيا از منظر قرآن است. مي خواهيم آن را از طريق آئات قرآن و تفاسير بررسي نمائيم زيرا اگر به طرز خوب و معقولي تفسير و فهميده شود در تهذيب اخلاق و عزت نفس و بلندي نظر، خوشبختي فردي، حسن روابط اجتماعي مردم، شيرين شدن و لذت بردن از دنيا و ساختن آخرتي پر بار موثر است و اگر به طرز نامطلوبي تفسير شود، سر منشأ همه نوع بدبختي و بيچارگي دنيوي و اخروي، فردي و اجتماعي خواهد شد. اساسا بدبيني به دنيا و مذمت بسيار آن با هسته مرکزي فلسفه اسلام که توحيد است، سازگار نيست و آنچه به عنوان فنا و زوال دنيا و تشبيه به گياهي که در اثر باران از زمين سر مي زند، رشد کرده، زرد و خشک مي شود و از بين مي رود، در حقيقت بالا بردن ارزش انسان است که انسان نبايد آمال، آرزوها و هدف نهايي خود را در امور مادي قرار دهد. دنياي مطرود و مذموم همان تعلق و وابستگي کامل به دنيا و بت قرار دادن آن است و قرآن با چنين دنيايي به مبارزه پرداخته است و دنيايي ممدوح، دنيايي است که انسان آن را مانند پلي براي رسيدن به هدفهاي نهايي و والاي انساني خود قرار دهد و قرآن آن را بسيار ستايش مي نماييد و چنين دنيايي در نزد قرآن ارزشمند است. اشتباه بزرگ همان ست که خلط بين دنيا به معني برده دنيا شدن و دنيا پرستي با زندگي در دنيا و بهره مندي از نعمات الهي، بوجود مي آيد کهزمينه ها و عوامل بوجود آمدن اين اشتباه بزرگ، همانا جهل و ناآگاهي به اهداف عالي انسان، حسن گرايي و ظاهر بيني و نيز تزيين انسان مي باشد. در اين نوشتار ابتدا مفهوم دنيا در تمام جهات بررسي شده و سپس به آيات مدح و ذم دنيا در قرآن پرداخته مي شود و در فصلي جداگانه جمع بين اين آيات صورت مي گيرد و در انتها نتيجه گرفته مي شود که دنيا از نظر قرآن پسنديده است و اگر آيات ذمي در در مود دنيا در قرآن موجود است مشروط مي باشد و سپس مصاديقي از آياتي که دنيا را مدح کرده اند، گفته مي شود و امکانات مادي دنيا با آيات مربوط گفته مي شود، اميد است موفقيت آميز باشد.