در اين پژوهش به مساله خود فراموشي و راه‌هاي درمان آن با توجه به آيات و روايات با شيوه نقلي پرداخته شده است. که هم به لحاظ اجتماعي و جامعه شناسي بين ديدگاه اسلام و ساير ديدگاه ها و هم فردي و اخلاقي از منظر آيات و روايات قابل بررسي است و بعد اخير در اين تحقيق لحاظ شده است. با توجه به آيه ‎۱۹ سوره حشر "لا تکونو کالذين نسوا الله فانساهم انفسهم"؛ "و نباشيد مانند کساني که خدا را فراموش کردند و خدا آنها را از يادشان برد." خود فراموشي يعني انسان ذات فطرت و اصل خود را که فقر و حاجت ذاتي به خداست از ياد برده و خود را مستقل در تاثير بداند و خويشتن را کمتر يا بيشتر از حد خود تصور کند. ابتدا انسان را به اصلي ترين توانايي که خدا در وجودش وديعه گذارده يعني خليفة اللهي متوجه ساخته و چگونگي رابطه اش با خويشتن را تبيين نموده ايم. بعد عوامل و زمينه هاي خود فراموشي چون جهل به فطرت و خدا فراموشي، شيطان، گناه و دنيا زدگي، اشاره شده که همگي به اصلي ترين علت يعني خدافراموشي بر مي گردد. در ادامه آثار و پيامدهايي مانند فسق و فجور و خروج از طاعت الهي، ظلم به نفس،خود باختگي و از بين رفتن کرامت انساني و دور شدن از رحمت الهي مطرح شده است و بالاخره راههايي براي درمان تحت عناوين علمي: خداشناسي، خودشناسي، معادشناسي، عملي: عبادي و اخلاقي،. عبادي: نماز و ذکر و ياد خدا (لساني - فلبي). اخلاقي: مراقبه و محاسبه نفس با استناد به آيات و روايات بيان شده است. تا با کسب معرفت، عقايد خود را تقويت و با ياد خدا و اقامه نماز و مراقبت و محاسبه نفس دچار خودفراموشي نشويم