سکوت و صمت، هر دو به معنای خاموشی، و ترک کلام است و از دیدگاه عرف و واژه شناسان، دو کلمه مترادف هستند. ولی دقت در آیات و روایات گویای آن است که صمت، به معنای سکوت و خاموشی توأم با اراده، تفکر، حکمت است، همواره ممدوح و به آن توصیه شده است. اما سکوت، از صمت عامتر بوده و همان اندازه که به آن توصیه شده، مورد نکوهش نیز قرار گرفته است. و حتی در بعضی از روایات وجوب سخن گفته مطرح شده است.
با توجه به اینکه انسان موجودی اجتماعی است و قدرت بیان یکی از بزرگترین الطاف خداوند بر انسان بوده است؛ لازم است با نگاهی دقیق تر به آیات و روایاتی که در مورد این ابزار ارتباطی آمده است؛ نعمت بیان،جایگاه سخن، آداب گفت و گو، و پیامده¬های لغزش¬های زبان را بهتر بشناسیم. همچنین دیدگاه این دو نور مقدس را در مواردی که سکوت مذموم شمرده شده است و اینکه چه عواملی منجر به سکوت به هنگام سخن گفتن می شود،را باز بینی کنیم. همچنین آیات و روایاتی که درمورد جایگاه صمت و آثار آن در زندگی انسان و نیز راهکارهایی که در مورد تحصیل فرهنگ صمت ارائه شده، بهتر بشناسیم تا انشاءالله آغازی باشد برای فرهنگ سازی این سنت پسندیده در زندگی به جای پرگویی و ابتلا به لغزش های زبان.